Over twee maanden zullen we zien wat de stand van zaken is en welke kandidaten afvallen voor het debat. Er kan nog veel veranderen, aangezien we nog lang niet alle officiële aankondigingen hebben gehad. Kijkend naar de huidige (gecombineerde) peiling van RealClearPolitics (link) hebben we al een bonte verzameling kandidaten te pakken. De enige vrouw, Carly Fiorina, zou momenteel afvallen. Welke heren blijven over en wat zijn hun kansen?
1. Jeb Bush
Kandidaat? Welnee. Door zijn bekendheid en positie in de peilingen kan Jeb het zich veroorloven om zo lang mogelijk in de 'verkennende fase' te blijven. Zodra hij zich 'kandidaat' noemt, krijgt hij te maken met de inzamelrestricties van de FEC (Federal Election Commission). Op 15 juni zal hij eindelijk zijn kandidatuur bekend maken. Ondanks het feit dat zijn officieuze campagne niet vlekkeloos verloopt (denk bijvoorbeeld aan zijn zwevende Irak-standpunt - zie vorige blogpost) blijft Bush één van de grootste kanshebbers, al zal het team van Clinton wellicht meer gevaar zien in een jongere kandidaat.
2. Scott Walker
Ook de gouverneur van Wisconsin is nog niet officieel in de race gestapt. De conservatieve Walker is populair in de Tea Party-hoek en heeft het voordeel dat hij een vers gezicht in de presidentspolitiek is. Als de campagne echt losbrandt en de debatten gaan beginnen, is het de vraag of hij die positie kan behouden. Zijn standpunten zijn namelijk een stuk rechtser dan zijn imago doet vermoeden en hoewel hij het in Iowa (waar de eerste voorverkiezingen zijn) goed zal doen, kan het moeilijk worden om genoeg steun uit het midden te krijgen.
3. Marco Rubio
Op 13 april maakte deze jonge Cubaans-Amerikaanse senator uit Florida zijn kandidatuur officieel. Zijn leeftijd en affiniteit met Latino's zorgen voor vrees bij de Democraten. Rubio positioneert zich ook handig als nieuw en fris geluid ten opzichte van "leaders from yesterday", waarmee hij ook meteen het onderscheid maakt met de oudere garde binnen zijn partij. Marco Rubio maakt grote kans op de nominatie maar zal daarvoor wel de strijd met zijn oude mentor (Jeb Bush) aan moeten gaan.
4. Ben Carson
Dan komen we bij de dwaas die Obamacare "the worst thing that happened in this nation since slavery" noemde en homoseksualiteit vergeleek met bestialiteit en pedofilie: voormalig neurochirurg Ben Carson. Op 4 mei maakt hij zijn kandidatuur bekend en wonderwel kan Carson rekenen op een stabiele groep zeer conservatieve aanhangers. Gaat hij de nominatie winnen? Nee. Zijn fans zal hij behouden maar ik zie hem geen staat winnen, laat staan genoeg steun krijgen om de Republikeinse presidentskandidaat te worden.
5. Rand Paul
Nog een Tea Party-lieveling (en arts): Rand Paul. Een eigenzinnige senator (link naar volledige blogpost) en zoon van oud-kandidaat Ron Paul. Op 7 april was hij de tweede officiële kandidaat. Paul is te ideologisch om de nominatie te winnen. Daarnaast heeft hij de neiging om snel geïrriteerd te raken tijdens interviews, wat geen goede basis is om goed om te kunnen gaan met een spijkerharde campagne en beladen televisiedebatten.
6. Mike Huckabee
Deze evangelische knuffelbeer met een naar randje was ook kandidaat in 2008. Hij won in Iowa en hoewel hij het goed deed, was het onwaarschijnlijk dat hij de nominatie zou winnen. Ditmaal denk ik ook niet dat hij een kans maakt. Zijn standpunten (zelfs in geval van incest en verkrachting fel tegen abortus) zijn te extreem voor brede steun en hij leunt te veel op verouderde ideeën. Vorige week nog dook er een videoclip op waarin hij nogal lompe uitspraken doet over transgenders (link).
7. Ted Cruz
Op 23 maart was deze senator van Texas de eerste kandidaat. De golf aandacht die toen volgde is langzaam aan het wegebben. Cruz heeft rechtse ideeën ('pro-gun', 'pro-life') en populistische plannen Obamacare en de IRS afschaffen). Hij oogst successen door bij diep-conservatieve bijeenkomsten hard over deze plannen te roepen maar ook Cruz gaat de nominatie hier niet mee winnen.
8. Chris Christie
Christie zal deze maand bekend maken of hij zich kandideert. Deze botte gouverneur van New Jersey was ooit topfavoriet maar een schandaal gooide roet in het eten. De laatste tijd blijft hij dus flink achter in de peilingen maar ik geloof nog steeds in de mogelijkheid van een terugkeer (link naar blogpost 'Chris Christie's return'). Christie zit namelijk (net als Bush) in de relatief gematigde hoek, waardoor hij steun kan ophalen in verschillende staten. Hiervoor heeft hij wel veel reparatiewerk te doen om het vertrouwen terug te winnen.
9. Donald Trump
Mediamagnaat en blaaskaak Donald Trump roept al decennia dat hij overweegt om voor het presidentschap te gaan, maar ditmaal lijkt het ook echt tot een aankondiging te komen. Op 16 juni staat er een major announcement gepland en de dag erop reist hij naar New Hampshire, een belangrijke staat voor de voorverkiezingen. Trump zal niet winnen maar wel zorgen voor entertainment, al is het alleen vanwege zijn onvermogen om met kritiek om te gaan (lees dit artikel over het Twittergedrag van Trump maar eens: link).
10. Rick Perry
Dan hebben we alleen nog de oud-gouverneur van Texas en meest recente toevoeging aan de kandidatenlijst over: Rick Perry. Slechts één woord is er nodig om zijn mislukte campagne in 2012 te typeren: oops. Zelf wijt hij het moment (link naar eerdere blogpost voor meer info) aan zware rugproblemen, die leidden tot slaapgebrek en concentratieverlies. Hij zegt zelf een compleet andere man te zijn dan toen en komt ook scherper over. Op papier is Perry een goede kandidaat, maar het zal even duren voordat men hem echt serieus neemt. Hij kan zich geen verbale misstap meer permitteren.
Kandidaat? Welnee. Door zijn bekendheid en positie in de peilingen kan Jeb het zich veroorloven om zo lang mogelijk in de 'verkennende fase' te blijven. Zodra hij zich 'kandidaat' noemt, krijgt hij te maken met de inzamelrestricties van de FEC (Federal Election Commission). Op 15 juni zal hij eindelijk zijn kandidatuur bekend maken. Ondanks het feit dat zijn officieuze campagne niet vlekkeloos verloopt (denk bijvoorbeeld aan zijn zwevende Irak-standpunt - zie vorige blogpost) blijft Bush één van de grootste kanshebbers, al zal het team van Clinton wellicht meer gevaar zien in een jongere kandidaat.
2. Scott Walker
Ook de gouverneur van Wisconsin is nog niet officieel in de race gestapt. De conservatieve Walker is populair in de Tea Party-hoek en heeft het voordeel dat hij een vers gezicht in de presidentspolitiek is. Als de campagne echt losbrandt en de debatten gaan beginnen, is het de vraag of hij die positie kan behouden. Zijn standpunten zijn namelijk een stuk rechtser dan zijn imago doet vermoeden en hoewel hij het in Iowa (waar de eerste voorverkiezingen zijn) goed zal doen, kan het moeilijk worden om genoeg steun uit het midden te krijgen.
3. Marco Rubio
Op 13 april maakte deze jonge Cubaans-Amerikaanse senator uit Florida zijn kandidatuur officieel. Zijn leeftijd en affiniteit met Latino's zorgen voor vrees bij de Democraten. Rubio positioneert zich ook handig als nieuw en fris geluid ten opzichte van "leaders from yesterday", waarmee hij ook meteen het onderscheid maakt met de oudere garde binnen zijn partij. Marco Rubio maakt grote kans op de nominatie maar zal daarvoor wel de strijd met zijn oude mentor (Jeb Bush) aan moeten gaan.
4. Ben Carson
Dan komen we bij de dwaas die Obamacare "the worst thing that happened in this nation since slavery" noemde en homoseksualiteit vergeleek met bestialiteit en pedofilie: voormalig neurochirurg Ben Carson. Op 4 mei maakt hij zijn kandidatuur bekend en wonderwel kan Carson rekenen op een stabiele groep zeer conservatieve aanhangers. Gaat hij de nominatie winnen? Nee. Zijn fans zal hij behouden maar ik zie hem geen staat winnen, laat staan genoeg steun krijgen om de Republikeinse presidentskandidaat te worden.
5. Rand Paul
Nog een Tea Party-lieveling (en arts): Rand Paul. Een eigenzinnige senator (link naar volledige blogpost) en zoon van oud-kandidaat Ron Paul. Op 7 april was hij de tweede officiële kandidaat. Paul is te ideologisch om de nominatie te winnen. Daarnaast heeft hij de neiging om snel geïrriteerd te raken tijdens interviews, wat geen goede basis is om goed om te kunnen gaan met een spijkerharde campagne en beladen televisiedebatten.
6. Mike Huckabee
Deze evangelische knuffelbeer met een naar randje was ook kandidaat in 2008. Hij won in Iowa en hoewel hij het goed deed, was het onwaarschijnlijk dat hij de nominatie zou winnen. Ditmaal denk ik ook niet dat hij een kans maakt. Zijn standpunten (zelfs in geval van incest en verkrachting fel tegen abortus) zijn te extreem voor brede steun en hij leunt te veel op verouderde ideeën. Vorige week nog dook er een videoclip op waarin hij nogal lompe uitspraken doet over transgenders (link).
7. Ted Cruz
Op 23 maart was deze senator van Texas de eerste kandidaat. De golf aandacht die toen volgde is langzaam aan het wegebben. Cruz heeft rechtse ideeën ('pro-gun', 'pro-life') en populistische plannen Obamacare en de IRS afschaffen). Hij oogst successen door bij diep-conservatieve bijeenkomsten hard over deze plannen te roepen maar ook Cruz gaat de nominatie hier niet mee winnen.
8. Chris Christie
Christie zal deze maand bekend maken of hij zich kandideert. Deze botte gouverneur van New Jersey was ooit topfavoriet maar een schandaal gooide roet in het eten. De laatste tijd blijft hij dus flink achter in de peilingen maar ik geloof nog steeds in de mogelijkheid van een terugkeer (link naar blogpost 'Chris Christie's return'). Christie zit namelijk (net als Bush) in de relatief gematigde hoek, waardoor hij steun kan ophalen in verschillende staten. Hiervoor heeft hij wel veel reparatiewerk te doen om het vertrouwen terug te winnen.
9. Donald Trump
Mediamagnaat en blaaskaak Donald Trump roept al decennia dat hij overweegt om voor het presidentschap te gaan, maar ditmaal lijkt het ook echt tot een aankondiging te komen. Op 16 juni staat er een major announcement gepland en de dag erop reist hij naar New Hampshire, een belangrijke staat voor de voorverkiezingen. Trump zal niet winnen maar wel zorgen voor entertainment, al is het alleen vanwege zijn onvermogen om met kritiek om te gaan (lees dit artikel over het Twittergedrag van Trump maar eens: link).
10. Rick Perry
Dan hebben we alleen nog de oud-gouverneur van Texas en meest recente toevoeging aan de kandidatenlijst over: Rick Perry. Slechts één woord is er nodig om zijn mislukte campagne in 2012 te typeren: oops. Zelf wijt hij het moment (link naar eerdere blogpost voor meer info) aan zware rugproblemen, die leidden tot slaapgebrek en concentratieverlies. Hij zegt zelf een compleet andere man te zijn dan toen en komt ook scherper over. Op papier is Perry een goede kandidaat, maar het zal even duren voordat men hem echt serieus neemt. Hij kan zich geen verbale misstap meer permitteren.
