De weg naar Iowa & New Hampshire

We naderen het einde van 2015 en dat betekent dat de eerste voorverkiezingen in zicht komen! Al decennia zijn Iowa en New Hampshire de eerste twee staten die stemmen voor de Republikeinse en Democratische nominatie. De presidentskandidaten hebben er het afgelopen jaar dan ook veel tijd doorgebracht. Vanaf het moment dat de uitslag van Iowa bekend is, op 1 februari 2016, breekt een andere fase van de campagne aan en komt de afvalrace in een stroomversnelling terecht. 

De uitslagen van Iowa en New Hampshire zullen voor een schifting zorgen, vooral aan de Republikeinse kant: veertien overgebleven kandidaten hopen nog op winst. Wie zijn de kanshebbers? En wat is het verschil tussen de twee staten als het gaat om de gevolgen?

Electability

Het conservatieve en evangelische Iowa kan weliswaar zorgen voor een campagne-boost (voor Obama begon zijn succes in Iowa), maar de Republikeinen kiezen er vaak voor een kandidaat die landelijk een stuk minder kans maakt. In 2008 won Mike Huckabee en in 2012 Rick Santorum. Vervolgens wonnen respectievelijk John McCain en Mitt Romney (de uiteindelijke presidentskandidaten) New Hampshire.  

De inwoners van New Hampshire zijn over het algemeen dus representatiever als het gaat om electability. Winst in New Hampshire garandeert op zijn minst een reële kans op de nominatie. Presidenten Obama en George W. Bush werden tweede, maar zij legden het af tegen Hillary Clinton en John McCain; twee politici met bewezen draagkracht. McCain won de nominatie later alsnog en Clinton is hard op weg om de eerste vrouwelijke presidentskandidaat te worden.    

Iowa

Nog steeds (wellicht tegen beter weten in) ga ik ervan uit dat Donald Trump geen enkele staat wint. Op dit moment staat hij ook in Iowa en New Hampshire bovenaan in de peilingen, maar volgens mij maken er drie kandidaten de meeste kans om te winnen in Iowa: Ted Cruz, Ben Carson en Marco Rubio. Vooral Cruz en Carson passen in het plaatje. Ze dragen hun religie prominent uit en zijn beiden oerconservatief. 

Na de uitslag in Iowa volgt er een ruime week waarin de winnaar een lawine aan media-aandacht krijgt, ook internationaal. Het beeld kan zelfs ontstaan dat er nieuwe favoriet is! De verhoudingen verschuiven en tijdens het debat, dat een paar dagen later volgt, zal de winnaar van Iowa zich ook zo positioneren. 

Die golf van euforie zal waarschijnlijk van korte duur zijn, aangezien er acht dagen na Iowa een veel belangrijkere uitslag volgt. 

New Hampshire

Nadat de winnaar van Iowa een week centraal heeft gestaan, is het tijd voor de waarheid. Van de overgebleven kandidaten die in New Hampshire laag eindigen, zal een aantal vermoedelijk binnen enkele dagen uit de race stappen. Interessant aan deze verkiezingen is het aantal reeële kandidaten. Voor de winst in New Hampshire kijk ik wederom naar de vier namen die ik eerder de échte kanshebbers noemde: Marco Rubio, Jeb Bush, Chris Christie en John Kasich.  

Christie & Rubio

Aan de kansen van Rubio twijfelt niemand meer. Na het vorige debat, waar hij zijn oude mentor Jeb Bush de les las, daalde de steun voor Bush verder en steeg het geloof in Rubio. New Hampshire zou voor hem het startpunt van een zegetocht kunnen zijn. Toch is er één politicus waarvan ik denk dat hij het juiste pad naar de winst heeft gevonden: Chris Christie. 

Zijn tientallen town hall meetings bereiken de inwoners. Zijn favorability-rating zit in de lift (dit kan de basis leggen voor gunstigere peilingen) en zelfs de New York Times (die Christie eerder opriep te stoppen) ziet de kansen stijgen voor Christie. Een video waarin hij over verslaving praat (link) kreeg veel aandacht, en deze week sprak de gerespecteerde krant Union Leader zich ook nog uit voor hem. Alles wijst erop dat de gekozen tactiek, volledig richten op New Hampshire, wel eens perfect uit kan pakken voor Chris Christie. 

_______________________________________________________________

Aanvullend:

LINK - Eerdere blogpost over het voorverkiezingsproces. 

LINK - Artikel van New York Times over de kansen voor Christie. 

LINK - Eerdere blogpost, 'Chris Christie's Return'.

LINK - Endorsement Christie van Union Leader. 

Debat #3 Republikeinen

CNBC kreeg veel kritiek op de manier waarop het derde debat tussen de Republikeinen werd geleid. Het was rommelig, de regels waren onduidelijk en de debatleiders maakten fouten. Toch zaten er memorabele momenten in en een aantal inhoudelijke discussies. 

Vooraf ging het vooral over twee dingen: de recente peiling waarin Ben Carson de koppositie overnam van Donald Trump en over de problemen van Jeb Bush. Na het debat zal het vermoedelijk vooral gaan over Marco Rubio en Jeb Bush.

Rubio's momentum groeit 

Voor het eerst in deze campagne koos Jeb Bush ervoor om zijn vriend Marco Rubio aan te vallen. Rubio was echter goed voorbereid en legde de vinger op de zere plek: Jeb is in de problemen en zoekt naar een manier om de aandacht naar zich toe te trekken. Het was een zeer pijnlijk moment voor Bush. 

Marco Rubio was in vorm en liet zien waarom hij steeds meer gezien wordt als de grootste bedreiging voor Hillary Clinton. Hij kwam oprecht en ontspannen over en kon over alle onderwerpen meepraten. Bovendien viel hij de 'mainstream media' hard aan, wat altijd goed valt bij het conservatieve publiek.

Cruz wacht op verlies Trump

Donald Trump was tijdens dit debat minder zichtbaar dan de vorige debatten. Omdat hij daarnaast veel in herhaling viel, bijvoorbeeld over zijn enorme 'immigratiemuur', kwam hij minder sterk over. De daling die in de peilingen is ingezet zal de komende maanden doorzetten.

Tegen de tijd dat Trump steun verliest, staat Ted Cruz te wachten op de mensen die naar een kandidaat zoeken. Hij blijft positief over Trump en positioneert zich slim als een alternatief. John Kasich zocht plotseling de aanval en Donald Trump sloeg hard terug aan het begin van het debat. 

Christie komt eraan

Chris Christie zoekt al maanden naar een moment om zich te profileren. De vorige debatten was hij al sterk, maar nu kreeg hij een paar keer de gelegenheid om te laten zien waarom hij een paar jaar terug nog de torenhoge favoriet was. Hij richtte zich vooral op Hillary Clinton en sprak het publiek thuis direct toe door vaak recht in de camera te kijken.

Het blijft afwachten of hij de gewenste snelle opmars in de peilingen gaat maken na dit debat, maar hij heeft zeker goede zaken gedaan. Als Jeb Bush verder wegzakt, kan Christie hier goed van profiteren.

10 november debat #4

Over minder twee weken alweer het vierde debat. Het kan goed dat de samenstelling op het podium dan anders is. Rand Paul is één van de kandidaten waarvan het geen verrassing zou zijn als hij zijn moeizame campagne stopt. Hij kan zich daarna gaan richten op zijn herverkiezing als senator. Wat in ieder geval zeker is na dit debat, is dat het campagneteam van Marco Rubio meer dan tevreden zal zijn! 

De Afvalrace

De presidentiële afvalrace is nu echt begonnen! Rick Perry kon zijn campagne maar niet tot leven brengen en is ermee gestopt. Scott Walker begon als één van de kanshebbers en stond twee maanden terug nog op de tweede plek in de peilingen. Daarna, mede door twee debatten waar hij veelal onzichtbaar was, zakte hij zo ver terug dat hij bij de laatste peiling zelfs op 0% stond. Een lege campagneportemonnee staarde hem aan en ook Walker gooide de handdoek gefrustreerd in de ring.

Gelukkig zijn er nog vijftien Republikeinen over, waarvan er nog steeds één ruim bovenaan staat: Donald Trump. Betekent dit dat hij de nominatie gaat winnen? Nee. De eerste voorverkiezingen zijn in februari 2016 en hoewel niemand had voorspeld dat hij maandenlang boven de rest uit zou torenen, denk ik niet dat Trump ook maar één staat wint. Maar wie dan wel?

Kanshebbers

Van de vijftien overgebleven Republikeinen zie ik maar vier serieuze kandidaten voor de nominatie: Jeb Bush, Marco Rubio, Chris Christie en John Kasich. De rest is kun je grofweg indelen in twee categorieën:

Te radicaal of conservatief: Ted Cruz, Ben Carson, Mike Huckabee, Rick Santorum, Rand Paul.
Te onbekend/weinig steun: Jim Gilmore, George Pataki, Lindsey Graham, Bobby Jindal.

Entertainer Donald Trump zal in de komende maanden zakken in de peilingen. Dan is de lol er voor hem snel af en zal hij stoppen met zijn politieke uitstapje. En recente uitschieter Carly Fiorina dan? Zij heeft zo'n beschadigd zakelijk verleden dat ze met de grond gelijk gemaakt wordt, mocht ze het redden tot de laatst overgebleven groep. Het nekte haar ook tijdens haar vorige campagne, voor senator van California.

Democraten

De situatie bij de Democraten wordt steeds interessanter. Hillary worstelt nog steeds met het verdedigen van het gebruik van een privé e-mailadres en eigen server tijdens haar jaren als Secretary of State. Hierdoor daalt het vertrouwen in Clinton en groeit de roep om een alternatief.

Socialist Bernie Sanders werd lang gezien als een idealistische senator zonder serieuze slagingskans, maar staat momenteel in Iowa en New Hampshire (de eerste voorverkiezingen) boven Hillary. Daarnaast overweegt vicepresident Joe Biden om alsnog in de race te stappen. Op 13 oktober is al het eerste Democratische debat. Volgens de laatste berichten zou hij dat laten schieten en pas later een besluit nemen. Het zou een spektakel zijn als hij meedoet, maar ik vermoed dat hij ervoor kiest om zijn energie ergens anders in te steken.

Pollercoaster

Het is elke keer hetzelfde: koplopers komen en gaan. Politici als Newt Gingrich, Rick Perry en Rudy Guliani weten maar al te goed dat een vroege voorsprong in de peilingen niks garandeert. "There's nowhere to go but down!". De vier kandidaten die ik eerder als kanshebbers noemde, zullen vanaf november een gestage stijging inzetten, terwijl aspiranten als Rand Paul en Bobby Jindal wegvallen.

Het publiek dat zich nu actief bemoeit met de campagne, bestaat vooral uit de conservatieve fanatiekelingen. Vanaf het einde van het jaar breekt een serieuzere fase aan, waarin de meer gematigde stemmers ook wakker worden. Dan zullen de electable Republikeinen die een breder publiek aanspreken overblijven. Bush en Rubio zijn voor mij dan de twee favorieten. Vlak Chris Christie echter niet uit; zijn ambitie, ruwe politieke talent en omgang met de media kunnen nog steeds zorgen voor een ommekeer. John Kasich zie ik als een back-up voor Jeb Bush, mocht hij een grote blunder begaan. Eerst eens kijken hoe het derde debat gaat verlopen, op 28 oktober in Colorado.


__________________________________________________________________


Aanvullende links/informatie:

Link - Gecombineerde peilingen Republikeinen, van 'RealClearPolitics'.
Link - Het volledige tweede debat tussen de (top 11) Republikeinse kandidaten.
Link - Bijzonder interview met Joe Biden, bij The Late Show with Stephen Colbert. (deel 1)
Link - Bijzonder interview met Joe Biden, bij The Late Show with Stephen Colbert. (deel 2)
Link - Artikel van Politico over de strijd tussen Rubio en zijn oude mentor, Jeb Bush.

Republikeins debat #1 (Ohio)

Na een lange aanloop, waarbij de peilingen nauwlettend in de gaten werden gehouden (omdat alleen de top 10 mocht deelnemen) was het vannacht eindelijk tijd voor het eerste debat tussen de Republikeinse presidentskandidaten. Het was een vermakelijk debat zonder grote blunders. De debatleiders van organisator FOX News stelden opvallend kritische vragen en dit zorgde voor een aantal inhoudelijke discussies.

Vooraf, tijdens en achteraf domineerde Donald Trump, zoals we de afgelopen weken gewend zijn. Toch stonden er ook negen andere kandidaten op het podium. Niet iedereen wist de aandacht naar zich toe te trekken. De vier belangrijkste bevindingen op een rij:

1. Kasich benut plek op podium optimaal 

Zijn timing is perfect geweest. Nog geen drie weken geleden sprong John Kasich, gouverneur van Ohio, in de race en de bump in de peilingen die volgde was nét voldoende om (ten koste van Rick Perry) een plek op het podium te verdienen. Kasich kwam zelfverzekerd over en kreeg, mede doordat het debat in zijn thuisstaat werd gehouden, veel bijval van het publiek. Hierdoor had hij wellicht de beste avond.

Mocht Kasich dit momentum uitbouwen en stijgen in de peilingen, dan vormt dit vooral voor Jeb Bush een probleem. Bush wordt gezien als the establishment candidate en vermoedelijk zal hij dit ook blijven. Als hij echter in de fout gaat, kan Kasich proberen aanspraak te maken op deze titel.

2. Trump blijft zichzelf

Vanaf het begin was duidelijk dat de houding van Donald Trump niet was veranderd. Hij was dominant, bracht zijn standpunten onverschrokken en sloeg meteen terug als hij werd aangevallen. De kritische vragen van Megyn Kelly stelde hij niet op prijs en dat liet hij duidelijk weten (na het debat volgde een stroom boze tweets van hem over Kelly).

De felle insteek van FOX richting Trump zal er waarschijnlijk niet voor zorgen dat zijn steun afneemt. Het geeft hem de gelegenheid om ergens over te tieren en dat heeft Trump geen windeieren gelegd.

3. Rand Paul in de aanval

Het meest felle moment was de discussie tussen gouverneur Chris Christie en Rand Paul. De 'Patriot Act' werd besproken en een meningsverschil dat al jaren suddert tussen de twee ontplofte tijdens het debat (link naar clip). Het gaf Christie de kans om zich te profileren (niet genoeg voor een grote comeback) en liet zien dat Paul koos voor een agressieve strategie.

Paul was ook de enige die Donald Trump direct aanviel. Paul vroeg hem of hij wel bij de juiste partij zat (vanwege een afwijkend standpunt), waarop Trump geïrriteerd reageerde (naar Paul: "You're having a hard time tonight"). Rand Paul kwam door zijn aanpak wat verbeten over.

4. Rubio sterker dan Walker en Bush 

Van de drie grote kanshebbers is Rubio de laatste tijd wat minder in beeld. Scott Walker staat wel hoog in de peilingen maar kon zich tijdens het debat niet genoeg onderscheiden. Hij kwam wat ingestudeerd en tam over en werd overschaduwd. Rubio liet echter zien dat zijn natuurlijke en persoonlijke manier van campagne voeren en speechen ook goed werkte in deze setting.

Jeb Bush was vooral aan het begin nerveus. Later verbeterde hij enigszins maar hij blijft ongemakkelijk overkomen op een podium. FOX probeerde de vrienden Rubio en Bush nog tegen elkaar uit te spelen, maar hier gingen beide heren niet op in.

(Overig: Carson en Cruz waren niet zichtbaar genoeg en Huckabee liet zien dat zijn ervaring uit '08 van pas kwam maar kon niet genoeg indruk maken.)

Samengevat:

Sterk: Kasich, Rubio, Christie
Redelijk: Trump, Bush, Huckabee
Teleurstellend: Walker, Paul, Cruz, Carson

Op 16 september is het volgende debat (in California) en wederom mag de top 10 in de peilingen deelnemen.

__________________________________________________________________

LINK - Het volledige debat.

2016 à gogo (III)

We zijn bijna compleet! Volgende week sluit gouverneur John Kasich (Ohio) nog aan en dan hebben we de grote namen gehad. Met een roedel prominente Republikeinen belooft het een chaotische en onvoorspelbare race om de nominatie te worden. Op 6 augustus zal de 'peiling-top 10' deelnemen aan het eerste debat bij FOX News. Vooral voor de onderste laag worden het dus cruciale weken.

De afgelopen weken werden gedomineerd door iemand waarvan werd gedacht dat hij hard zou moeten knokken voor een plek op het (debat)podium: Donald Trump. De aankondigingsspeech van de mediamagnaat bevatte een uitspraak die een explosie aan reacties ontlokte. Over Mexicaanse immigranten zei hij:

"They're bringing drugs. They're bringing crime. They're rapists. And some, I assume, are good people."

Woede vanuit links, afkeuring vanuit de concurrerende Republikeinen en een niet aflatende stroom van media-aandacht voor The Donald. Het resultaat: Trump staat momenteel naast Jeb Bush bovenaan de nationale peilingen!

#Trumpmania

Toch zal Trump de nominatie niet winnen. Om dat te bereiken, is meer nodig dan met lompe bombarie zorgen voor een gunstige positie in de landelijke peilingen. De uiteindelijke kandidaat zal tijdens de voorverkiezingen een breed publiek moeten aanspreken en verschillende soorten staten moeten winnen.

Trump tapt uit een beperkt vaatje. Zodra duidelijk wordt dat hij het niet gaan redden, zullen al die mensen die nu achter hem staan zich scharen achter een Republikein die een serieuze kans maakt om de partij te verenigen en Hillary tegenstand te bieden.

Bernie 

Ondertussen trekt Hillary's grootste concurrent, senator Bernie Sanders, steeds meer publiek. In Wisconsin kwamen er zelfs 10.000 mensen af op de oude socialist. Paniek is er nog niet, maar het team van Clinton houdt Sanders wel steeds meer in de gaten.

Is Clinton in gevaar? Nee. Hoewel zijn steun groeit, zit er ook aan het electoraat van Bernie een plafond. Progressieve Democraten houden van hem maar vrijwel iedereen is het ermee eens dat Hillary's kans om de uiteindelijke Republikeinse kandidaat te verslaan aanzienlijk groter is. Bernie Sanders is geen Barack Obama. Als je ziet hoeveel moeite het hém kostte om Hillary te verslaan in '08, zet dat de kansen van Bernie al snel in perspectief.

Debat

Het wordt zeer interessant hoe het eerste Republikeinse debat zich gaat ontvouwen. Ten eerste zullen er dus zo'n 6 namen afvallen. De vraag is of zij daarna nog wel een kans van slagen hebben. Om die reden is er veel protest vanuit kandidaten als Lindsey Graham en Rick Santorum, die er momenteel niet bij zouden zitten. FOX houdt echter voet bij stuk.

Voor de anderen spelen verschillende belangen. Jeb Bush zal moeten laten zien dat hij fel genoeg kan optreden om zijn positie aan de top te verdedigen. Chris Christie, een begenadigd debater, zal zich weer terug willen worstelen naar de top. Van Rubio en Walker wordt veel verwacht tijdens de campagne maar ze moeten wel om kunnen gaan met de immense druk van het debat. Het is te hopen dat Donald Trump niet door iedereen heen zal schreeuwen.

Clinton / Bush revisited

Hoe idioot het ook klinkt: de kans op een herhaling van de campagne van 1992 is groot: Bush versus Clinton. Het zou een historische campagne zijn maar in mijn ogen niet optimaal voor het beeld van de politiek. De opkomst is altijd al relatief laag (rond de 60%) en als de Amerikanen moeten kiezen tussen of wéér een Bush of nóg een Clinton zal het vertrouwen vermoedelijk alleen maar dalen.

Het vertrouwen in president Obama is de afgelopen tijd juist gestegen (belangrijke deals met Cuba en Iran en de Supreme Court hielp hem door Obamacare en homohuwelijk te steunen). Als die stijging doorzet, wordt het uitgangspunt voor Hillary ook beter. Toch zal ook zij eerst haar ogen richten op de Republikeinse veldslag en met spanning afwachten wie er overeind blijft staan...


____________________________________

link - Artikel van Politico over de invloed van de populariteit van de president op de verkiezingen.
link - De genadeloze reactie van 'The Daily Show' op de uitspraken van Donald Trump.

Republican rat race

Afgelopen donderdag kondigde de tiende Republikein officieel aan president te willen worden. De verwachting is dat we binnen een paar maanden te maken hebben met zo'n 18 Republikeinse presidentskandidaten. Een ongekend aantal, dat ervoor heeft gezorgd dat FOX News heeft besloten dat alleen de top 10 (van vijf landelijke peilingen) mee mag doen aan het eerste debat in augustus. Een cruciaal besluit; eenmaal afgevallen voor dat debat, kan het voor een kandidaat lastig worden om nog genoeg aandacht naar zich toe te trekken.

Over twee maanden zullen we zien wat de stand van zaken is en welke kandidaten afvallen voor het debat. Er kan nog veel veranderen, aangezien we nog lang niet alle officiële aankondigingen hebben gehad. Kijkend naar de huidige (gecombineerde) peiling van RealClearPolitics (link) hebben we al een bonte verzameling kandidaten te pakken. De enige vrouw, Carly Fiorina, zou momenteel afvallen. Welke heren blijven over en wat zijn hun kansen?

1. Jeb Bush

Kandidaat? Welnee. Door zijn bekendheid en positie in de peilingen kan Jeb het zich veroorloven om zo lang mogelijk in de 'verkennende fase' te blijven. Zodra hij zich 'kandidaat' noemt, krijgt hij te maken met de inzamelrestricties van de FEC (Federal Election Commission). Op 15 juni zal hij eindelijk zijn kandidatuur bekend maken. Ondanks het feit dat zijn officieuze campagne niet vlekkeloos verloopt (denk bijvoorbeeld aan zijn zwevende Irak-standpunt - zie vorige blogpost) blijft Bush één van de grootste kanshebbers, al zal het team van Clinton wellicht meer gevaar zien in een jongere kandidaat.

2. Scott Walker

Ook de gouverneur van Wisconsin is nog niet officieel in de race gestapt. De conservatieve Walker is populair in de Tea Party-hoek en heeft het voordeel dat hij een vers gezicht in de presidentspolitiek is. Als de campagne echt losbrandt en de debatten gaan beginnen, is het de vraag of hij die positie kan behouden. Zijn standpunten zijn namelijk een stuk rechtser dan zijn imago doet vermoeden en hoewel hij het in Iowa (waar de eerste voorverkiezingen zijn) goed zal doen, kan het moeilijk worden om genoeg steun uit het midden te krijgen.

3. Marco Rubio

Op 13 april maakte deze jonge Cubaans-Amerikaanse senator uit Florida zijn kandidatuur officieel. Zijn leeftijd en affiniteit met Latino's zorgen voor vrees bij de Democraten. Rubio positioneert zich ook handig als nieuw en fris geluid ten opzichte van "leaders from yesterday", waarmee hij ook meteen het onderscheid maakt met de oudere garde binnen zijn partij. Marco Rubio maakt grote kans op de nominatie maar zal daarvoor wel de strijd met zijn oude mentor (Jeb Bush) aan moeten gaan.

4. Ben Carson

Dan komen we bij de dwaas die Obamacare "the worst thing that happened in this nation since slavery" noemde en homoseksualiteit vergeleek met bestialiteit en pedofilie: voormalig neurochirurg Ben Carson. Op 4 mei maakt hij zijn kandidatuur bekend en wonderwel kan Carson rekenen op een stabiele groep zeer conservatieve aanhangers. Gaat hij de nominatie winnen? Nee. Zijn fans zal hij behouden maar ik zie hem geen staat winnen, laat staan genoeg steun krijgen om de Republikeinse presidentskandidaat te worden.

5. Rand Paul

Nog een Tea Party-lieveling (en arts): Rand Paul. Een eigenzinnige senator (link naar volledige blogpost) en zoon van oud-kandidaat Ron Paul. Op 7 april was hij de tweede officiële kandidaat. Paul is te ideologisch om de nominatie te winnen. Daarnaast heeft hij de neiging om snel geïrriteerd te raken tijdens interviews, wat geen goede basis is om goed om te kunnen gaan met een spijkerharde campagne en beladen televisiedebatten.

6. Mike Huckabee

Deze evangelische knuffelbeer met een naar randje was ook kandidaat in 2008. Hij won in Iowa en hoewel hij het goed deed, was het onwaarschijnlijk dat hij de nominatie zou winnen. Ditmaal denk ik ook niet dat hij een kans maakt. Zijn standpunten (zelfs in geval van incest en verkrachting fel tegen abortus) zijn te extreem voor brede steun en hij leunt te veel op verouderde ideeën. Vorige week nog dook er een videoclip op waarin hij nogal lompe uitspraken doet over transgenders (link).

7. Ted Cruz

Op 23 maart was deze senator van Texas de eerste kandidaat. De golf aandacht die toen volgde is langzaam aan het wegebben. Cruz heeft rechtse ideeën ('pro-gun', 'pro-life') en populistische plannen Obamacare en de IRS afschaffen). Hij oogst successen door bij diep-conservatieve bijeenkomsten hard over deze plannen te roepen maar ook Cruz gaat de nominatie hier niet mee winnen.

8. Chris Christie

Christie zal deze maand bekend maken of hij zich kandideert. Deze botte gouverneur van New Jersey was ooit topfavoriet maar een schandaal gooide roet in het eten. De laatste tijd blijft hij dus flink achter in de peilingen maar ik geloof nog steeds in de mogelijkheid van een terugkeer (link naar blogpost 'Chris Christie's return'). Christie zit namelijk (net als Bush) in de relatief gematigde hoek, waardoor hij steun kan ophalen in verschillende staten. Hiervoor heeft hij wel veel reparatiewerk te doen om het vertrouwen terug te winnen.

9. Donald Trump

Mediamagnaat en blaaskaak Donald Trump roept al decennia dat hij overweegt om voor het presidentschap te gaan, maar ditmaal lijkt het ook echt tot een aankondiging te komen. Op 16 juni staat er een major announcement gepland en de dag erop reist hij naar New Hampshire, een belangrijke staat voor de voorverkiezingen. Trump zal niet winnen maar wel zorgen voor entertainment, al is het alleen vanwege zijn onvermogen om met kritiek om te gaan (lees dit artikel over het Twittergedrag van Trump maar eens: link).

10. Rick Perry

Dan hebben we alleen nog de oud-gouverneur van Texas en meest recente toevoeging aan de kandidatenlijst over: Rick Perry. Slechts één woord is er nodig om zijn mislukte campagne in 2012 te typeren: oops. Zelf wijt hij het moment (link naar eerdere blogpost voor meer info) aan zware rugproblemen, die leidden tot slaapgebrek en concentratieverlies. Hij zegt zelf een compleet andere man te zijn dan toen en komt ook scherper over. Op papier is Perry een goede kandidaat, maar het zal even duren voordat men hem echt serieus neemt. Hij kan zich geen verbale misstap meer permitteren.

De Irak-leugen: 'faulty intelligence'

"I'm my own man.", zei Jeb Bush bij de aftrap van zijn onofficiële campagne. De afgelopen week bleek echter dat zijn achternaam meer invloed op de campagne gaat krijgen dan hij had gehoopt. Hij worstelde met het geven van zijn mening over het handelen van George W. Bush en zijn standpunt met betrekking tot de oorlog in Irak leek met de dag te veranderen. Na een paar mislukte pogingen liet Jeb uiteindelijk weten dat hij, "knowing what we know now", Irak niet was binnengevallen.

Vervolgens viel hij terug op een veelgebruikte excuusterm die een totaal verkeerd beeld schetst van de oorlog in Irak: faulty intelligence. Het Republikeinse riedeltje gaat als volgt: het valt George W. Bush niet te verwijten dat hij de oorlog begon, omdat hij van de inlichtingendiensten foutieve informatie kreeg. Iedereen had hetzelfde gehandeld in die situatie; Bush had niet kunnen weten dat hij verkeerde informatie kreeg.

Hoe vaak dit ook herhaald wordt: het klopt niet!

11 september 2001

In de week na de aanslagen op de Twin Towers gaven Bush en Cheney al opdracht om te zoeken naar een link tussen Al Qaeda en Irak. De maanden daarna werden gebruikt om manieren te vinden om de oorlog te 'verkopen' aan de wereld. Verhalen werden verzonnen, foutieve informatie werd publiekelijk als feit gebracht en de CIA werd hard onder druk gezet om meer bruikbare informatie te vinden. Alle informatie die het verhaal van de massavernietigingswapens en de link tussen Saddam Hoessein en Al Qaeda tegensprak, werd opzij geschoven.

Voor de Veiligheidsraad presenteerde Colin Powell (destijds Minister van Buitenlandse Zaken) 'bewijs' voor deze wapens, gebaseerd op een Brits rapport waarvan de dag erna al bleek dat het foutief was (het was een bijeen geraapt document met twijfelachtige artikelen uit 1990). Bush, Cheney en Donald Rumsfeld (Defensie) waren uitdrukkelijk door de CIA verzocht om dit rapport niet gebruiken, maar deden het toch. Ook misbruikten ze de goede reputatie van Powell door juist hem het bewijs te laten delen.

Faulty intelligence

Dick Cheney verklaarde op televisie dat '9/11-kaper' Mohamed Atta maanden voor de ramp afsprak in Praag met de Irakese inlichtingendienst, wat een connectie bewees. Er was één bron die dit had gemeld, waarna de CIA het onderzocht en bestempelde als "highly unlikely". Cheney negeerde de CIA en herhaalde de bewering diverse malen. (Onderzoek wees uit dat de ontmoeting nooit plaats heeft kunnen vinden.)

Toen de oorlog zich voortsleepte en bleek dat er géén massavernietigingswapens werden aangetroffen in Irak en er géén link tussen Saddam/Irak en Al Qaeda was, nam Bush weliswaar de verantwoordelijkheid op zich, maar werd er met de vinger naar de CIA gewezen:

"It is true that much of the intelligence turned out to be wrong. As president I am responsible for the decision to go into Iraq. And I'm also responsible for fixing what went wrong by reforming the intelligence capabilities. And we're doing just that". (AP / 2005)

2016

Mede doordat er nu weer een Bush in het spel is, zal dit onderwerp tijdens de campagne veelvuldig terugkomen. Jeb Bush zal moeten aantonen dat hij zijn eigen visie heeft wat betreft buitenlandbeleid en daarmee is hij slecht gestart. Eerder deze maand noemde hij broer George zijn belangrijkste adviseur als het gaat om het Midden-Oosten en nu vormt Irak een belangrijk struikelblok. Hij heeft moeite met het bekritiseren van George en lijkt geïrriteerd te raken door het onderwerp.

De andere kandidaten waren duidelijker in hun antwoord op de Irak-vraag en gaven nagenoeg allemaal aan met de kennis van nu anders te hebben gehandeld. Het misplaatste begrip voor Bush en de manier waarop de wereld werd misleid zal helaas niet snel worden aangekaart tijdens deze presidentscampagne, zelfs niet door Clinton (Hillary stemde destijds ook vóór de oorlog). Het zal vermoedelijk blijven bij het veroordelen van faulty intelligence.

_____________________________


Het boek 'Days of Fire: Bush and Cheney in the White House' (link) van Peter Baker is een aanrader voor iedereen die hier uitgebreid over wil lezen. Een zeer compleet beeld van het presidentschap van Bush, de invloed van Cheney en de aanloop & nasleep van 9/11 en Irak.

Chris Christie's return

De weken vliegen om en de presidentskandidaten schieten als ambitieuze paddenstoelen uit de grond. Ook Hillary Clinton kwam eindelijk over de brug met haar langverwachte aankondiging. De campagne voor de Republikeinse en Democratische nominatie is van start gegaan en het komende jaar zal vooral in het teken staan van de vraag wie de Republikeinse presidentskandidaat wordt die het tegen Hillary mag opnemen.

De focus ligt momenteel vooral op de het drietal dat officieel kandidaat is (Marco Rubio, Rand Paul en Ted Cruz) en de twee heren waar men het geld vooralsnog op zet: Scott Walker en Jeb Bush. Het interessante aan (presidentiële) politiek is dat de kaarten over een paar maanden compleet anders geschud kunnen zijn. Er staat namelijk iemand laag in de peilingen die volgens mij nog steeds zeer wordt onderschat: Chris Christie.

Afgeschreven

Vele analisten hebben Christie al afgeschreven. In de aanloop naar de campagne van 2012 werd hij nog gezien als favoriet, maar besloot hij niet mee te doen en Romney te steunen. Toen Christie en zijn medewerkers vervolgens in een schandaal verwikkeld raakten rondom de bewust gecreëerde verkeerschaos op de George Washington Bridge als politieke wraakactie (hier meer info in eerdere blogpost), was het gedaan met zijn politieke voorrangspositie.

Zodra het schandaal bekend werd (jan '14), legde Christie in een persconferentie uit dat hij zelf niets met de actie te maken had en dat de betrokkenen werden ontslagen. Desondanks bleef het schandaal kleven aan de gouverneur van New Jersey en daalde zijn populariteit. Het sentiment ontstond dat Christie zijn kans gemist had en nooit meer een serieuze presidentscampagne kon opstarten.

Ontwikkelingen 'Bridgegate'

Het schandaal bleef ook terugkomen in het nieuws omdat er een uitgebreid onderzoek werd gestart, waarvan de (voorlopige) uitkomst gisteren bekend werd. Twee oud-medewerkers van Christie worden aangeklaagd en één heeft schuld bekend. Er zijn flinke ruzies ontstaan, maar wat betreft de beschuldigingen die bewezen kunnen worden, blijft Christie zelf buiten schot. Als gebleken was dat Christie wél op de hoogte was, had hij zijn presidentiële ambities in de vriezer kunnen leggen.

Verschillende media, waaronder de New York Times (*), bestempelden de ontwikkelingen als de zoveelste tegenslag voor Chris Christie. Volgens mij is dit echter juist het moment waar hij op wachtte. Hij wist dat het nog één keer groot in het nieuws zou komen maar doordat Christie zelf wordt vrijgepleit ziet hij een gelegenheid om een punt achter het schandaal te zetten. Op Twitter reageerde Christie door slim terug te grijpen op zijn allereerste reactie:

"Today's charges make clear that what I've said from day one is true.
I had no knowledge or involvement in the planning of execution of this act."

Christie 2016

De reden dat ik vaak over Christie schrijf heeft te maken met zijn karakter en stijl. De inwoners van zijn staat kunnen elke vraag aan hem zelf stellen via zijn regelmatige town hall meetings en radio-interviews ('Ask the Governor'). Hij is niet bang voor lastige vragen, kan zeer scherp debatteren en durft ook impopulaire boodschappen te geven. Natuurlijk gaat hij soms te ver en zijn botte manier van communiceren maar ik heb wel het idee dat Christie altijd zichzelf is. Kortom: een duidelijke aanwinst voor een presidentscampagne (als politicus).

De afgelopen weken is hij al aan het warmlopen in Iowa en New Hampshire, waar zijn town hall meetings goed vielen. Zijn relatief gematigde standpunten kunnen de basis vormen voor een breder draagvlak, maar de komende maanden moet blijken of het Amerika weer klaar is om Chris Christie in de armen te sluiten. Het Republikeinse veld is ditmaal overvol en er is een lange weg te gaan voordat duidelijk is wie de nominatie gaat binnenslepen, maar ik denk dat Christie een stijgende lijn gaat inzetten die zeer hoog zal reiken.

________________________

* meer info

link - "With Bridge Case Charges, a Cloud Descends on Christie's White House Hopes" - New York Times, 01-05-'15.
link - Eerdere blogpost over Christie.
link - Christie in discussie met een inwoner.
link - Nieuwsartikel van CNN over ontwikkelingen 'Bridgegate'.

Tea Party-boys

And then there were two...

Twee prominente Republikeinen zijn nu officieel presidentskandidaat: Ted Cruz en Rand Paul. De heren worden beiden geassocieerd met de Tea Party en hoogstwaarschijnlijk zullen gouverneur Scott Walker en senator Marco Rubio zich nog kandideren en zo zorgen voor een heus Tea Party-verkiezingskwartet. Dit gegeven illustreert een probleem waar de rechtse aftakkingsstroming van de Republikeinen mee te maken heeft: er is (nog) geen eenduidig alternatief voor een gematigde Republikein gevonden.

In 2012 resulteerde dit in de keuze voor de meer gematigde Mitt Romney en de kans is groot dat we ook ditmaal zullen eindigen met iemand die meer stemmen uit het midden kan halen, zoals Jeb Bush. Toch bestaat de mogelijkheid dat dit het jaar wordt waarin alle ontevreden Republikeinen zich achter één Tea Party-kandidaat scharen en zorgen dat hij de nominatie wint. Cruz en Paul staan nu paraat maar vooralsnog lijkt Scott Walker de enige serieuze kandidaat om dit voor elkaar te krijgen.

Ted Cruz

Cruz beet het spits vorige maand af en omdat hij hiermee de eerste officiële kandidaat was, kon hij rekenen op veel media-aandacht. Op de lange termijn is het echter meestal geen goed teken, omdat iemand met een breder draagvlak het zich kan veroorloven om pas later officieel in de race te stappen. Door maanden te wachten, zou Cruz het risico lopen een voetnoot in de campagne te worden dus zijn keuze valt te begrijpen.

Voor hij in 2012 werd verkozen tot senator namens Texas, was Ted Cruz advocaat, wat terug te zien is in zijn speeches, die aanvoelen als een pleidooi. Zijn achtergrond (Cubaanse vader die als immigrant naar Amerika kwam) zou een basis kunnen zijn voor Latino-steun maar zijn harde standpunt ten opzichte van illegale immigranten en zijn felle tegenstand tegen Obamacare doen dit teniet. De nieuwe zorgwet is een favoriet onderwerp van deze conservatieve populist. Het was dan ook zeer ironisch dat Cruz onlangs toegaf zélf Obamacare aan te gaan vragen. (Hij kan feitelijk niet anders, nu zijn vrouw tijdelijk met haar baan stopt om de campagne te ondersteunen, maar tot voor kort meldde hij altijd trots dat hij zeker géén Obamacare nodig had.)

Rand Paul

Nu volgt dus Rand Paul. Hoewel deze eigengereide oogarts/senator ook steevast onder de Tea Party wordt geschaard, wijkt hij regelmatig af van die beweging en bespreekt hij zonder schroom hete hangijzers binnen zijn partij. De afgelopen tijd heeft de naderende campagne wel gezorgd voor wat vervlakking in dit opzicht: Rand lijkt bredere steun te willen vinden binnen zijn partij door zijn mening hier en daar bij te stellen. Zo sprak hij zich fel uit tegen het homohuwelijk ("moral crisis") en wil hij nu juist méér geld naar defensie (link naar artikel hierover).

Het is te hopen dat de dwarse kant van Rand Paul tijdens de voorverkiezingen wel goed naar voren komt, want hij zou voor interessante inhoudelijke discussies kunnen zorgen. Bijvoorbeeld over de War on Drugs, waar hij in 2013 een opmerkelijk betoog over hield waarin hij pleitte voor een andere aanpak en controversiële punten aansneed (hier eerdere blogpost over Paul waarin ik hier dieper op inga). Rand Paul zal vermoedelijk geen president worden maar wel ver komen tijdens de voorverkiezingen.

Rubio & de rest

Op 13 april staat ons een zelfbenoemde big announcement van Marco Rubio te wachten (hier blogpost over hem). De laatste tijd wordt hij overschaduwd door andere Tea Party-prominenten en ook het feit dat oud-gouverneur Jeb Bush de steun in Florida (waarvoor Rubio senator is) weg dreigt te kapen maakt de weg voor Rubio niet makkelijk. Toch is hij zeker niet kansloos: de Washington Post schreef deze week nog een artikel (link) over de onderschatte inzamelpotentie van de jonge senator en heeft hij inmiddels een imposant campagneteam samengesteld (link).

Een dezer dagen wordt ook verwacht dat Hillary Clinton haar langverwachte campagne gaat starten. Ze heeft twee verdiepingen afgehuurd in Brooklyn voor haar verkiezingsteam (dat al uit tientallen mensen bestaat) en volgens de regels heeft iemand na zo'n duidelijke campagneactiviteit maximaal 15 dagen om zich officieel te kandideren. Als je goed luistert, hoor je de Republikeinen de politieke messen al driftig slijpen.    

___________________________________

Extra informatie:

link Ted Cruz in discussie over Obamacare op CNN.
link Interview met Cruz waarin hij toegeeft zelf Obamacare aan te vragen.
link De aankondiging van Ted Cruz (met 38 keer het woord imagine).
link Het volledige betoog van Rand Paul over de War on Drugs.

2016 à gogo (II)

Taalkundige pre-campagnekronkels: je hoort ze deze weken weer volop. "If I get beyond the consideration of the possibility of running", zei Jeb Bush bijvoorbeeld op een politieke bijeenkomst.

Ook al is het gros van de mogelijke presidentskandidaten eigenlijk al begonnen met campagne voeren; ze noemen zichzelf nog geen 'kandidaat' en zijn dat officieel ook niet. Senator Rand Paul haastte zich deze week een opmerking te verduidelijken waarin hij zichzelf candidate had genoemd. ("I am a candidate... for the U.S. Senate"). Waarom zijn de presidential hopefuls zo huiverig voor deze stempel? Waarom wachten ze zo lang met een aankondiging, terwijl hun intenties overduidelijk zijn?

Fundraising / Testing the waters

De FEC (Federal Election Commission) heeft regels over hoe presidentskandidaten geld in mogen inzamelen. Eerder schreef ik al over PAC's (link), actiecomité's die geld inzamelen en campagne voeren voor kandidaten. Totdat politici officieel kandidaat zijn, mogen ze zelf volop geld inzamelen voor en samenwerken met PAC's. Vanaf het moment dat ze zichzelf kandidaat noemen, mogen ze niet alleen niets meer direct met zo'n comité te maken hebben; ze moeten elke ingezamelde cent verantwoorden (hier meer info). Vandaar dat een officiële aankondiging vaak lang wordt uitgesteld.

De fase waarin we nu zitten, wordt ook wel testing the waters genoemd. Op papier onderzoeken de mogelijke kandidaten dan of er genoeg steun te vinden is voor een kandidatuur. Feitelijk gebeurt er al veel meer: een campagneteam wordt gevormd, een strategie bedacht en tientallen speeches worden gegeven in de staten waar vroege voorverkiezingen zijn, zoals Iowa en New Hampshire.

#Emailgate

Ondertussen heeft Hillary Clinton andere zaken aan haar hoofd. Tijdens haar jaren als Secretary of State (Minister van Buitenlandse Zaken) gebruikte ze voor al haar e-mail-correspondentie een privé-mailadres, in plaats van een officieel mailadres van de regering. Ongeveer 60 duizend mails verstuurde Clinton tijdens haar ambtstermijn, ook nog eens vanaf haar eigen server. Normaal worden de mails van een minister automatisch gearchiveerd maar Hillary had zelf dus alle controle over haar mailverkeer.

Privémails

De persconferentie die Hillary afgelopen week gaf, was een poging het gedoe de kop in te drukken. "I opted for convenience", was kort samengevat haar verklaring. Eerder had Clinton alleen gereageerd met een tweet:

"I want the public to see my email. I asked State to release them. They said they will review them for release as soon as possible."

De mails waar Clinton aan refereert zijn werkgerelateerde mails die in het bezit zijn van Buitenlandse Zaken (mede opgevraagd wegens het Benghazi-onderzoek). Het belangrijkste punt waar men nu over valt, is het feit dat het team van Clinton zelf heeft bepaald welke mails werden ingeleverd. Hillary gaf aan dat zo'n 30 duizend privé-mails uit die periode niet zijn bewaard en dus ook niet openbaar zullen worden. Hoe groot de deuk in haar betrouwbaarheid wordt, moet nog blijken. Vele Republikeinen hebben ook geen vlekkeloos verleden op dit gebied, dus wellicht zal het onderwerp geen grote rol in de campagne spelen.

Klaar voor de start

Verschillende journalisten zeggen nu van bronnen te hebben gehoord dat Clinton haar campagne eerder zal starten dan gepland, wellicht al in april. Dat zou betekenen dat ons een bewogen maand wacht, want deze week werd bekend dat Rand Paul, Ted Cruz en Marco Rubio zich ook richten op een aankondiging in de komende weken. De datum voor Paul's aankondiging zou zelfs al vast staan: 7 april. Nog even wachten dus en dan kunnen we eindelijk met recht spreken van officiële presidentskandidaten. 

In het hol van de conservatieve leeuw

Terwijl Hillary zich in de luwte voorbereidt op voorverkiezingen, vooralsnog zonder serieuze tegenstand vanuit haar partij, komen de Republikeinse kanshebbers steeds meer in beweging. Deze week vond de jaarlijkse conservatieve conferentie CPAC plaats en kregen de vele presidentskandidaten de mogelijkheid om zich te profileren.

Het interessante is dat deze conferentie vooral gericht is op de meest rechtse tak van de partij. Elke mogelijke kandidaat moet dit meenemen in de benadering van het publiek. Tea Party-favorieten Rand Paul en Ted Cruz kunnen bijvoorbeeld weinig fout doen voor dit publiek, terwijl (relatief) gematigde Republikeinen als Jeb Bush en Chris Christie juist moeite moeten doen om conservatieve zieltjes te winnen.

Jeb Bush

De aanwezigheid van Jeb Bush op deze conferentie ontlokte verreweg de meest negatieve reacties bij dit publiek. Ondertussen wordt hij wel gezien als de grootste kanshebber bij de Republikeinen. Volgens mij snapt het leeuwendeel van dit conservatieve publiek niet dat de meest rechtse kandidaten (met hun extreme immigratiestandpunten) nooit genoeg steun vanuit het politieke midden en 'minderheden' zullen krijgen om de landelijke verkiezingen te winnen.

Bush benoemde dit punt (zij het subtiel) ook. Hij liet zich niet afleiden door boegeroep en zwakte zijn minder populaire standpunten niet af. Ondanks het feit dat ik het niet met hem eens ben, vond ik dat hij het sterk deed. (hier zijn volledige interview)

Chris Christie

De gouverneur van New Jersey dreigt enigszins te worden ondergesneeuwd door Jeb maar is een vechtersbaas. Chris Christie koos net als Bush voor een interview in plaats van een speech en kreeg niet alleen vragen over conservatieve onderwerpen, maar ook over zijn slechte positie in de peilingen (Christie: "Are the elections next week?") en zijn opvliegende karakter.

Een paar maanden terug zei hij nog tegen een tegen een demonstrant die zijn speech verstoorde: "Sit down and shut up" (link). Op de vraag of dit niet te ver ging, reageerde Christie kenmerkend:

"Sometimes people need to be told to sit down and shut up."

Dit antwoord kreeg het meeste applaus. Verder leek Christie op zijn gemak en deed hij het goed. (hier het volledige interview)

Walker, Paul, Cruz

Bij Rand Paul, Scott Walker en Ted Cruz was het publiek zeer enthousiast. Zij vertegenwoordigen dan ook de conservatieve hoek. Tijdens de primaries (voorverkiezingen) kunnen deze heren veel stemmen krijgen maar na het winnen van de Republikeinse nominatie zouden ze het een stuk lastiger krijgen. Je kunt natuurlijk op dat moment opschuiven naar het midden maar dit creëert weer geloofwaardigheidsproblemen.

Zo liet een adviseur van Mitt Romney zich in 2012 ontglippen dat de campagne van een presidentskandidaat na het winnen van de nominatie op de reset button kan drukken. Romney zelf schoof tijdens de voorverkiezingen inderdaad op naar rechts (tijdens CPAC bestempelde hij zich plots als 'severely conservative') om de landelijke campagne vervolgens weer naar het midden te sturen.

Coca Cola 

Bijna alle Republikeinen vielen alvast Hillary Clinton aan. Er wordt verwacht dat zij mogelijk pas in juli haar kandidatuur officieel zal aankondigen. Ze heeft o.a. de marketing-topvrouw van Coca Cola, Wendy Clark, ingehuurd om het 'merk' Hillary tegen die tijd met verse bravoure in een presidentscampagne te storten.

Tegen wie ze het gaat opnemen, zal nog even onduidelijk zijn, maar Jeb Bush heeft in ieder geval laten zien dat hij kan omgaan met de tegenstand van rechts.

Exit Romney, enter... Christie?

Tot begin januari had niemand kunnen voorspellen dat het überhaupt nieuwswaardig zou worden om te melden dat Mitt Romney NIET meedoet aan de presidentsverkiezingen van 2016. Er leek namelijk geen enkele twijfel te bestaan dat Mitt het ditmaal aan anderen zou overlaten. Politici houden zich natuurlijk altijd wel op de vlakte totdat ze een besluit hebben genomen, maar Romney was wel erg stellig in zijn uitspraken (hier een clip van oktober).

Waarom hij dan toch een aantal weken openlijk een nieuwe race overwoog? Vermoedelijk wilde Romney eerst goed onderzoeken op hoeveel steun hij kon rekenen en kwam hij erachter dat vele prominenten geen vertrouwen in een nieuwe poging hadden. Vele voormalige aanhangers en donoren bleken zich ook al achter Jeb Bush geschaard te hebben. Mitt zal uiteindelijk geen heil gezien hebben in een keihard voorverkiezingstraject met weinig kans van slagen.

Christie

De ruimte in de relatief gematigde hoek kan nu vooral door Jeb Bush en Chris Christie worden ingenomen. De ogen van de pers richtten zich dan ook meteen op Christie. De grofgebekte gouverneur van New Jersey werd deze week door de New York Times hard aangepakt op zijn voorkeur voor luxe (link). Zijn buitenlandse reizen en overnachtingen in dure hotels worden geregeld betaald door anderen, zoals de koning van Jordanië. Het feit dat Christie een wet in het leven heeft geroepen om dit legaal te maken, werd deze week belachelijk gemaakt door Jon Stewart in 'The Daily Show' (link - vanaf 03.00 over Christie maar daarvoor ook erg leuk).

Measles

Ook zijn reis naar Engeland verliep niet zoals gewenst. Na een uitbraak van de mazelen in Amerika riep Obama iedereen op om alle te kinderen te laten vaccineren. Toen Christie vervolgens vanuit London reageerde dat ouders "some measure of choice" moeten hebben hierin, zorgde hij voor veel ophef. Zijn woordvoerder probeerde de brand snel te blussen met deze persverklaring:

"To be clear: the Governor believes vaccines are an important public health protection and with a disease like measles there is no question kids should be vaccinated." 

De resterende persmomenten in Londen werden geschrapt, vermoedelijk om alle vragen over het artikel in de New York Times en zijn standpunt over vaccinaties zouden gaan.

Ook senator Rand Paul verslikte zich trouwens in het onderwerp toen hij vertelde dat veel kinderen na vaccinaties "profound mental disorders" krijgen. Ook deze uitspraak werd snel teruggedraaid.

Walker

Gisteren werd ook nog bekend dat Christie en zijn administratie worden onderzocht omdat ze gezorgd zouden hebben dat een aanklacht tegen een aanhanger van Christie kwam te vervallen. (hier meer info hierover). Door deze ontwikkelingen hebben sommigen Christie al afgeschreven. Ik geloof echter nog steeds dat hij ondanks deze ballast een succesvolle campagne kan voeren, zeker als de debatten gaan starten. Christie is een vechtersbaas en als hij ervoor gaat, laat hij zich niet zomaar ondersneeuwen.

Naast Rand Paul, Rick Perry en Ted Cruz wordt er ook steeds meer gekeken naar Scott Walker. Walker, de gouverneur van Wisconsin, hield onlangs een speech in Iowa die zeer goed viel bij het conservatieve publiek en ook veel lof kreeg van journalisten. Sindsdien wordt hij steeds meer als serieuze kandidaat gezien. Ook Sarah Palin was aanwezig op de 'Freedom Summit' in Iowa. Na het zien van haar onsamenhangende onzinspeech zullen er bar weinig mensen zijn die Palin nog een serieuze kandidaat durven te noemen. ('The Daily Show' hierover: link)

2016 à gogo

De bal rolt! De belangrijkste ontwikkelingen op een rij:

Huckabee '16

Oud-pastoor en oud-gouverneur van Arkansas Mike Huckabee deed in 2008 mee met de Republikeinse voorverkiezingen. De evangelische Huckabee verloor de verkiezingen van John McCain (ondanks zijn verrassende winst in Iowa) en kreeg daarna een eigen programma bij Fox News. Met dit programma is hij onlangs gestopt omdat hij zich bezig wil houden met een mogelijke nieuwe deelname in 2016. Huckabee kan zeker rekenen op steun vanuit de diep-religieuze hoek, maar een serieuze kans om de Republikeinse nominatie te winnen heeft hij volgens mij niet.

Romney

Plots kwam het bericht deze week dat Mitt Romney tegen een groep donoren gezegd zou hebben dat hij een 3e presidentiële campagne zou overwegen. Na '08 (gestrand tijdens de voorverkiezingen) en '12 (de algemene verkiezingen van Obama verloren) leken de politieke ambities van Romney voorbij. Herhaaldelijk benadrukte Mitt dat hij geen kandidaat zou zijn in 2016 en dat het tijd voor anderen was.

In de loop van 2014 verscheen hij toch weer op het politieke toneel, aan de zijde van Republikeinen die campagne voerden voor de tussentijdse congresverkiezingen. Hiermee creëerde hij veel goodwill binnen zijn partij en nu lijkt het er dus op dat hij toch een poging wil wagen om Obama's opvolger te worden. Geld is geen probleem voor multimiljonair Mitt en Ronald Reagan heeft al bewezen dat het kan: na mislukte campagnes in 1968 en 1976 won hij in 1980 de Republikeinse nominatie en de verkiezingen (Reagan won de eerste twee keer niet de nominatie zoals Romney in '12. Nixon werd wél president na een eerder verloren general election).

Paul Ryan

De running mate van Romney in '12 maakte kort na het nieuws over Mitt bekend dat hij niet meedoet in 2016. Ryan is relatief jong dus wellicht zien we hem over vier of acht jaar terug tijdens de voorverkiezingen. Zijn timing zou kunnen betekenen dat hij meer zekerheid heeft over de plannen van Romney en het niet tegen hem wil opnemen. Ryan heeft namelijk al eerder aangegeven een voorstander te zijn van een nieuwe campagne van Mitt.

Rand Paul / Hillary

Senator en verwacht kandidaat Rand Paul heeft ondertussen de aanval geopend op Jeb Bush en Romney. In een interview bestempelde hij Bush als "Big Government Republican" en over Romney zei hij: "He's had his chance". Voor zijn eigen campagne heeft Rand Paul overigens Chip Englander ingehuurd, die de huidige gouverneur van Illinois (Bruce Rauner) vorig jaar naar een overwinning bracht. Het wachten is op een officiële aankondiging van Paul.

Ook de aankondiging van Hillary Clinton moet nog komen, al is ook zij druk bezig met het samenstellen van een campagneteam. John Podesta, momenteel topadviseur van Obama en voorheen Chief of Staff van Bill Clinton, werkt vanaf februari voor Hillary (link naar artikel). Podesta is niet de enige grote naam die Clinton heeft aangetrokken. Ook Joel Benenson en Jim Margolis, belangrijke strategen tijdens Obama's succesvolle campagnes (in '08 dus tegen Hillary) moeten gaan zorgen voor de eerste Madam President van de Verenigde Staten.