Twee prominente Republikeinen zijn nu officieel presidentskandidaat: Ted Cruz en Rand Paul. De heren worden beiden geassocieerd met de Tea Party en hoogstwaarschijnlijk zullen gouverneur Scott Walker en senator Marco Rubio zich nog kandideren en zo zorgen voor een heus Tea Party-verkiezingskwartet. Dit gegeven illustreert een probleem waar de rechtse aftakkingsstroming van de Republikeinen mee te maken heeft: er is (nog) geen eenduidig alternatief voor een gematigde Republikein gevonden.
In 2012 resulteerde dit in de keuze voor de meer gematigde Mitt Romney en de kans is groot dat we ook ditmaal zullen eindigen met iemand die meer stemmen uit het midden kan halen, zoals Jeb Bush. Toch bestaat de mogelijkheid dat dit het jaar wordt waarin alle ontevreden Republikeinen zich achter één Tea Party-kandidaat scharen en zorgen dat hij de nominatie wint. Cruz en Paul staan nu paraat maar vooralsnog lijkt Scott Walker de enige serieuze kandidaat om dit voor elkaar te krijgen.
Ted Cruz
Cruz beet het spits vorige maand af en omdat hij hiermee de eerste officiële kandidaat was, kon hij rekenen op veel media-aandacht. Op de lange termijn is het echter meestal geen goed teken, omdat iemand met een breder draagvlak het zich kan veroorloven om pas later officieel in de race te stappen. Door maanden te wachten, zou Cruz het risico lopen een voetnoot in de campagne te worden dus zijn keuze valt te begrijpen.
Voor hij in 2012 werd verkozen tot senator namens Texas, was Ted Cruz advocaat, wat terug te zien is in zijn speeches, die aanvoelen als een pleidooi. Zijn achtergrond (Cubaanse vader die als immigrant naar Amerika kwam) zou een basis kunnen zijn voor Latino-steun maar zijn harde standpunt ten opzichte van illegale immigranten en zijn felle tegenstand tegen Obamacare doen dit teniet. De nieuwe zorgwet is een favoriet onderwerp van deze conservatieve populist. Het was dan ook zeer ironisch dat Cruz onlangs toegaf zélf Obamacare aan te gaan vragen. (Hij kan feitelijk niet anders, nu zijn vrouw tijdelijk met haar baan stopt om de campagne te ondersteunen, maar tot voor kort meldde hij altijd trots dat hij zeker géén Obamacare nodig had.)
Rand Paul
Nu volgt dus Rand Paul. Hoewel deze eigengereide oogarts/senator ook steevast onder de Tea Party wordt geschaard, wijkt hij regelmatig af van die beweging en bespreekt hij zonder schroom hete hangijzers binnen zijn partij. De afgelopen tijd heeft de naderende campagne wel gezorgd voor wat vervlakking in dit opzicht: Rand lijkt bredere steun te willen vinden binnen zijn partij door zijn mening hier en daar bij te stellen. Zo sprak hij zich fel uit tegen het homohuwelijk ("moral crisis") en wil hij nu juist méér geld naar defensie (link naar artikel hierover).
Het is te hopen dat de dwarse kant van Rand Paul tijdens de voorverkiezingen wel goed naar voren komt, want hij zou voor interessante inhoudelijke discussies kunnen zorgen. Bijvoorbeeld over de War on Drugs, waar hij in 2013 een opmerkelijk betoog over hield waarin hij pleitte voor een andere aanpak en controversiële punten aansneed (hier eerdere blogpost over Paul waarin ik hier dieper op inga). Rand Paul zal vermoedelijk geen president worden maar wel ver komen tijdens de voorverkiezingen.
Rubio & de rest
Op 13 april staat ons een zelfbenoemde big announcement van Marco Rubio te wachten (hier blogpost over hem). De laatste tijd wordt hij overschaduwd door andere Tea Party-prominenten en ook het feit dat oud-gouverneur Jeb Bush de steun in Florida (waarvoor Rubio senator is) weg dreigt te kapen maakt de weg voor Rubio niet makkelijk. Toch is hij zeker niet kansloos: de Washington Post schreef deze week nog een artikel (link) over de onderschatte inzamelpotentie van de jonge senator en heeft hij inmiddels een imposant campagneteam samengesteld (link).
Een dezer dagen wordt ook verwacht dat Hillary Clinton haar langverwachte campagne gaat starten. Ze heeft twee verdiepingen afgehuurd in Brooklyn voor haar verkiezingsteam (dat al uit tientallen mensen bestaat) en volgens de regels heeft iemand na zo'n duidelijke campagneactiviteit maximaal 15 dagen om zich officieel te kandideren. Als je goed luistert, hoor je de Republikeinen de politieke messen al driftig slijpen.
___________________________________
